jueves, 21 de octubre de 2010

Remodelación do DesGoberno / Remodelación del DesGobierno


EN GALEGO
(en castelán máis abaixo)

Máis acostumado a realizar esperpénticos trucos de maxia mediática que a realizar as labores propias dun Presidente de Goberno con eficiencia e lealdade aos seus votantes, o señor ZP sacou a pasada mañá a chisteira e dende ela lanzou ao estrellato mediático a unhas cantas novas caras da mesa do Consello de Ministros, ascendeu a outras xa coñocidas e mandou á papelera de reciclaxe a outras tantas que resultaron serlle molestas para os proxectos que teña na súa desnortada mente para o futuro de Spain.
A ascensión aos altares dea vicepresidencia de Pérez Rubalcaba só pode significar unha cosa: a pesar de todos os intentos de ZP e os seus por renovar ao PSOE e alonxalo do dominio das vellas correntes internas (felipistas, guerristas, etc) son sempre os da vella garda os encargados de facerse co timón cando o paquebote fai aguas maiores. E,  neste caso, é o ministro estrela do Executivo e ex ministro da era Felipe, o encargado de pilotar a nave ata as próximas eleccións xerais, con dous asuntos fundamentais nas súas manss: a loita contra ETA e redistribuir o dominio mediático do PSOE de forma que se limen as rencillas cos vellos medios afíns, que deberán, á súa vez, baixar o tono das críticas verquidas ata o de  agora contra a ineficacia política, económica e comunicativa do Goberno.



A creación de tres vicepresidencias e o desleixar dunha delas o Ministerio de Presidencia, é dicir, ter a catro persoas como piares do Presidente, parece excesivo, lioso e incluso pode ser un exemplo de amplitude excesiva do sistema administrativo de forma costosa e ineficaz. ¿Cal e  papel de Manuel Cháves no remodelado Executivo? ¿Seguir ocupando un alto cargo do Estado e por iso, seguir recibindo un abultado soldo como agradecemento aos 12 anos que mantivo a Junta de Andalucía en mans do PSOE? ¿Non hai outra forma de manter as fluidas relacións coas comunidades autónomas sen ter un ministro ad hoc ocupando ademais a terceira vicepresidencia? ¿Non podería encargarse disto o propio ministro de Presidencia, Ramón Jáuregi?

A intención de Zapatero é dar a entender que se abre unha nova etapa nas súass políticas fundamentais, pero mantén ao frente do ministerio de Economía a quen máis dano fixo electoralmente ao PSOE, a Elena Salgado, e cambia a un ministro de Traballo que levou adiante as reformas que Zapatero considerou oportunas para poñer no seu lugar a alguén que discutiu a eficacia e oportunidade desas medidas para que as poña en marcha. Absurdo e contraditorio, como Zapatero.

A Trinidad Jiménez, despois de abrir un boquete coa súa candidatura a liderar o PSM e cair en desgraza ante un Tomás Gómez que parecía ser unha simple marioneta de ZP, regálaselle o ministerio que iempre desexcou: Exteriores, un dos máis complicados para el Gobierno de España e no que, a pesar dos ataques sufridos polos medios máis conservadores, Moratinos soubo mantener o tipo e actuar como se debe actuar nesta cartera: con extremado sixilo. ¿Saberá a mediática Trinidad Jiménez manter o sixilo, poñer os intereses da diplomacia española por encima dos seus éxitos como ministra ou adicaráse a facer público a bombo e platillo todo o que realice no ministerio para gañar un peldaño máis na cúpula do partido e asegurarse un posto no postzapaterismo? Non hai dubida de que Trini e unha estrela, como tal actúa, e probablemente seguirá actuando anque iso lle custe a España mantener un espacio propio na política internacional, en cuestións tan peliagudas como o conflicto palestino-israelí, no que o que non faltan son estrelas como Hilary Clinton capaces de prometelo todo e incapaces de poñer a cada quen no seu sitio, a un porque non o queren poñer onde lle corresponde (Israel) e ao otro porque nin tan sequeera se sabe qué poder ten nos territorios palestinos (AL-Fatah).



E qué decir da chegada da incompetente Pajín ao ministerio de Sanidade. ¿Cómo a alguén que non soubo manter a orde no partido tendo en todo momento a Pepe Blanco para axudarlle e guiala nas súas funcións (sospeitamos que quen dirixía o partido era Blanco, pero quen daba a cara era Pajín) chegando incluso a permitir que a súa nai liderara unha moción de censura? ¿Qué pensarán os traballadores da sanidads dun Presidente que cambia con tanta facilidade de ministros  nunha carteira de vital importancia noo que a servizos sociais se refire? ¿Ou é que para Zapatero a sanidade española xa non pode mellorar máis do que xa o fixo e por iso se trata dun ministerio non moi importante co que pagar os favores feitos?

A chegada dunha ex de IU lése como un guiño co que recuperar o voto de esquerdas, pero, ¿depois de pactar os presupostos con dúas forzas conservadoras (PNV y CC) os electores serán o suficientemente estúpidos como para crer que Zapatero voltou ao redil das políticas de esquerdas ao poñeer de ministra de Medio Ambiente, Rural e Mariño a unha fugada de IU mientras ao frente do ministerio de economía segue a mesma ministra coas mesmas receitas conservadoras disposta a seguir cociñandoas se aos mercados e á UE non lle convence de todo os recortes realizados ata agora?

Resulta sorprendente que eliminara o seu ministerio estrela, o de Igualdade, e mantivera un tan pouco eficaz como o de Industria. Si quixera crear un Executivo á medida das necesidades dunha Spain en crise, o normal tería sido eliminar varios ministerios máis (fusionar educación e cultura, economía con industria ou industria con ciencia e tecnoloxía, pasar as competencias de Cháves a Jáuregui;  e eliminar a terceira vicepresidencia)  e poñer ao frente dos mesmos a xente con recoñecidas capacidades nas materias que dependen de cada carteira. ¿Qué sabe Rosa Aguilar das políticas medioambientais, de agricultura e pesca a nivel español e d a UE que nos asegure unha mellora no mercado común? ¿Cales son os méritos de Pajín en materia de xestión da sanidade pública cando nunca tivo estado ao frente de ningún posto no que se xestionase nada relativo á sanidade?

En fin, o único que se asegura con este cambio é o apoio duna vella garda disposta a tomar de novo o partido cando a era Zapatero remate e dirixir unhas novas primarias das que debe saír un candidato de consenso que non fose queimado polo zapaterismo (descarto a Rubalcaba) e non cheire demasiado a vella garda.

Y si algo nos queda claro de estos últimos tres años, es que el PSOE ni es lo que era, ni promete volver a serlo.




EN CASTELLANO

Más acostumbrado a realizar esperpénticos trucos de magia mediática que a realizar las labores propias de un Presidente de Gobierno con eficiencia y lealtad a sus votantes, el señor ZP se sacó la pasada mañana la chistera y desde ella lanzó al estrellato mediático a unas cuantas nuevas caras de la mesa del Consejo de Ministros, ascendió a otras ya conocidas y mandó a la papelera de reciclaje a otras tantas que resultaron serle molestas para los proyectos que tenga en su desnortada mente para e futuro de Spain.
La ascensión a los altares de la vicepresidencia de Pérez Rubalcaba sólo puede significar una cosa: a pesar de todos los intentos de ZP y los suyos por renovar al PSOE y alejarlos del dominio de las viejas corrientes internas (felipistas, guerristas, etc) son siempre los de la vieja guardia los encargados de hacerse con el timón cuando el paquebote hace aguas. Y en este caso, es el ministro estrella del Ejecutivo y ex ministro de la era Felipe el encargado de pilotar la nave hasta las próximas elecciones generales, con dos asuntos fundamentales en sus manos: la lucha contra ETA y redistribuir el dominio mediático del PSOE de forma que se reconcilien las rencillas con los viejos medios afines, que deberán, a su vez bajar el tono de las críticas vertidas hasta ahora contra la ineficacia política, económica y comunicativa del Gobierno.

La creación de tres vicepresidencias y el desgajar de una de ellas el Ministerio de Presidencia, es decir, tener a cuatro personas como pilares del Presidente, parece excesivo, lioso e incluso puede ser un ejemplo de amplitud excesiva del sistema administrativo de forma costosa e ineficaz. ¿Cual es el papel de Manuel Cháves en el remodelado Ejecutivo? ¿Seguir ocupando un alto cargo del Estado y por ello seguir recibiendo un abultado sueldo como agradecimiento a los 12 años que mantuvo la Junta de Andalucía en manos del PSOE? ¿No hay otra forma de mantener las fluidas relaciones con las comunidades autónomas sin tener por ello un ministro ad hoc ocupando además la tercera vicepresidencia? ¿No podría encargarse de ello el propio ministro de Presidencia, Ramón Jáuregi?

La intención de Zapatero es dar a entender que se abre una nueva etapa en sus políticas fundamentales, pero mantiene al frente del ministerio de Economía a quien más daño a hecho electoralmente al PSOE, a Elena Salgado, y cambia a un ministro de Trabajo que llevó adelante las reformas que Zapatero consideró oportunas para poner en su lugar a alguien que discrepó de la eficacia y oportunidad de esas medidas para que las ponga en marcha. Absurdo y contradictorio, como Zapatero.

A Trinidad Jiménez, después de abrir un boquete con su candidatura a liderar el PSM y caer en la desgracia ante un Tomás Gómez que parecía ser una simple marioneta de ZP, se le regala el ministerio que siempre deseó: Exteriores, uno de los más complicados para el Gobierno de España y en el que, a pesar de los ataques sufridos por los medios más conservadores, Moratinos supo mantener el tipo y actuar como se debe actuar en esta cartera: con extremado sigilo. ¿Sabrá la mediática Trinidad Jiménez mantener el sigilo, poner los intereses de la diplomacia española por encima de sus éxitos como ministra o se dedicará a hacer público a bombo y platillo todo lo que realice en el ministerio para ganar un peldaño más en la cúpula del partido y asegurarse un puesto en el postzapaterismo? No hay duda de que Trini es una estrella, y como tal actúa, y probablemente seguirá actuando aunque ello le cueste a España mantener un espacio propio en la política internacional, en cuestiones tan peliagudas como el conflicto palestino-israelí, en el que lo que no faltan son estrellitas como Hilary Clinton capaces de prometerlo todo e incapaces de poner a cada uno en su sitio, al uno porque no se le quiere poner donde le corresponde (Israel) y al otro porque ni tan siquiera se sabe que poder tiene en los territorios palestinos (AL-Fatah).



Y qué decir de la llegada de la incompetente Pajín al ministerio de Sanidad. ¿Cómo a alguien que no supo mantener el orden en el partido teniendo en todo momento a Pepe Blanco para ayudarle y guiarla en sus funciones (sospechamos que quien dirigía el partido era Blanco, pero quien daba la cara era Pajín) llegando incluso a permitir que su madre liderara una moción de censura? ¿Qué pensarán los trabajadores de la sanidad de un presidente que cambia con tanta facilidad de ministros en una cartera de vital importancia en lo que a servicios sociales se refiere? ¿O es que para Zapatero la sanidad española ya no puede mejorar más de lo que lo ha hecho y por ello se trata de un ministerio no muy importante con el que pagar los favores hechos?


La llegada de una ex de IU se lee como un guiño con el que recuperar el voto de izquierdas, pero, depués de pactar los presupuestos con dos fuerzas conservadoras (PNV y CC) los electores serán lo suficientemente estúpidos como para creer que Zapatero a vuelto al redil de las políticas de izquierdas al poner de ministra de Medio Ambiente, Rural y Marino a una fugada de IU mientras al frente del ministerio de economía sigue la misma ministra con las mismas recetas conservadoras dispuesta a seguir cocinándolas si a los mercados y a la UE no le convence del todo los recortes realizados hasta ahora?

Resulta sorprendente que eliminara su ministerio estrella, el de Igualdad, y mantuviera uno tan poco eficaz como el de Industria. Si hubiese querido crear un Ejecutivo a la medida de las necesidades de una España en crisis lo normal habría sido eliminar varios ministerios más (fusionar educación y cultura, economía con industria o industria con ciencia y tecnología, pasar las competencias de Cháves a Jáuregui y eliminar la tercera vicepresidencia) y poner al frente de los mismos a gente con reconocidas capacidades en las materias que dependen de cada cartera. ¿Qué sabe Rosa Aguilar de las políticas medioambientales, de agricultura y pesca a nivel español y de la UE que nos asegure una mejora en el mercado común? ¿Cuáles son los méritos de Pajín en materia de gestión de la sanidad pública cuando nunca ha estado al frente de ningún puesto en el que se gestionase nada relativo a ello?

En fin, lo único que se asegura con este cambio es el apoyo de una vieja guardia dispuesta a tomar de nuevo el partido cuando la era Zapatero acabe y dirigir unas nuevas primarias de las que debe salir un candidato de consenso que no haya sido quemado por el zapaterismo y no huela a antiguo.

Y si algo nos queda claro de estos últimos tres años, es que el PSOE ni es lo que era, ni promete volver a serlo.

No hay comentarios: