miércoles, 28 de mayo de 2008

Memorias de Tains

Bombardeados pola basura tradicional da enxebre literatura galega (Rosalía, Curros, Pondal e moita merda máis: os somníferos Otero Pedrayo e compañía, a xurria verborreica protonazi do Risco etc) os estudantes deste paisucho saen do sistema educativo coa impresión de que na literatura galega non hai máis que mulleres cantando as súas despedidas ás berzas ( "figueiriñas que eu prantei") ou bardos machotes que desvirgan a doncelas entradiñas en carnes baixo os "rumores dos pinos" ( E..., ¿non serán eses supostos rumores dos pinos os xadeos, ou peor, os sons producidos polo escroto do Bardo ao chocar coa zona protopélvica da desvirgada?, ¿non estaremos a cantar no noso himno algo máis que ao amor á Terra?). Isto conleva o abandono de toda esperanza de atopar nesta literatura algo que aos que pertencemos ao século XXI nos resulte suxerente e meritorio á hora de mercar e (o máis importante) ler.

A literatura galega ten máis que dicir: a pouco referida nos manuais de literatura para escolares Nova Narrativa rachou con todo o anterior e abriulle ás portas á modernidade a unha sociedade que polos anos nos que comezaba a desenvolverse esta tendencia ( os 50 ) estaba xa lonxe da visión castrante da Galicia oteirán.

Reivindiquemos, pois, a grandeza e orixinalidade de Méndez Ferrín ou de Gonzalo Mourullo, que co seu texto Memorias de Tains aporta algo novo: a capacidade de estruturar, a través de pequenos relatos, unha obra innovadora e orixinal na que se describen situacións a medio camiño entre o kafkiano e o dantesco, con imaxes literarias tan potentes como a entrada do noso personaxe nun cadro para describir o que alí acontece e acabar por mostrarnos que esa realidade que tomamos por ficcional é unha metafora da súa relación ( e traizón) cun personaxe real ao que acaba de abandonar na cadea e a quen lle vai extirpar unha muller. Estructuras narrativas que esconden resolucións inesperadas e sorpresivas, lonxe do tradicional relato liñal e de calquera elemento realista que espante ao lector do século XXI.

Un exemplo de como se pode facer moi boa literatura e de como facelo leva ao ostracismo nun contexto editorial e literario onde se enxalzan figuras mediocres como Suso de Toro ou Diego Ameixeiras ( gañador dun premio Xerais cun excremento da talla de Tres segundos de memoria, libro magníficamente titulado, pois son eses tres segundos os que un tarda en olvidar esas preto de 200 páxinas de tópicos verbo da xuventude galega).

Larga Vida a Ferrín, Larga Vida a Mourullo!!!

martes, 20 de mayo de 2008

Gombrowitz

"Pero quizá habría que subrayar más bien que el primordial y fundamental sufrimimiento no es otra cosa sino el dolor nacido de la limitación del hombre por el hombre; es decir, del hecho de que nos ahogamos y estrangulamos en la estrecha y rígida concepción que de nosotros tienen las demás personas"

Lo bueno de leer a Vila-Matas es que atrae hacia tu persona a una serie de demiurgos de la literatura contemporánea que aquellos iletrados profesores de literatura no se molestaban en citar en sus tediosas clases carcelarias, en las que debíamos permanecer atados a las jodidas sillas verdes fingiendo prestar atención, para que el susodicho pudiese llegar a casa con el ego al borde del colapso. No era cuestión de mencionar al enemigo, de darnos a conocer la obra de un polaco irreverente y genial dispuesto a lanzarse a la descripción del tedio que se produce durante las in-añoradas jornadas de estudio en las escuelas e institutos: no era cuestión de sacarse la careta y mostrarnos que el tipejo calvorota que se esconcde tras la mesa ( jodidamente verde) es Pimko, ese criminal que asalta a inocentes modernas por las noches con la excusa de enseñarles las maravillas perifrásticas del poeta de turno. ¿Acaso eran ustedes uno de esos mocosos que para hacerse los cultos pasaban tardes enteras intentando memorizar los poemas antipoemísticos de Lord Byron, acaso aspiraban a recitar, cual juglar desharrapado, las destartaladas rimas del icoñoplasta Machado? Abandonen tales hábitos, por el bien de sus cerebro todavía inmaduros, por el bien de la jodida humanidad ( verde, también verde) a la uqe dicen amar.

Creer en las instituciuones educativas de este país es uno de los ejercicios más antimuslescos y por ello, de aboluta irracionalidad. La escuela tiene como único fin la conversión de sus inocentes acudidores en instrumentos mecánicos cuya única función vital es servir al estado y a su fiel protector ( das capital ). Para ello despliega todos los instrumentos de tortura y practica la extracción de todos los rasgos propios y originales del imberbe inocente que ha sido arrojado por sus padres a las fauces del lobo.

Y todo ello, por qué? Por que educados en la más insana envidia, en la más estúpida de las costumbres, somos incapaces de dirigirnos raudos hacia nuestro propio destino sigiuendo el camino que nos dicta nuestra masa gris: antes de dar el primer paso giramos la cabeza para ver lo que hacen los otros, y en función de lo que ellos hagan, tomamos una decisión: nos preocupa más lo que los demás piensan de n osotros que lo que uno mismo aspira a ser en la vida.

Gombrowitz, un simple polaco que puede enseñarles más de la vida que los jodidamente verdes autores de la jodidamente luminosa Edad de Oro de la literatura española.