lunes, 31 de marzo de 2008

Descomposición verbal

Después de arrancar cuidadosamente un pedazo de papel, me vi en la obligación de gritar cara al sol:

"El arte se convierte en arte cuando al menos una persona, sólo una, es capaz de interiorizar algo que hasta entonces no era capaz de plasmar de forma concreta en su pensamiento. El arte describe y acerca al ser humano aquello que desconoce: su más profundo yo, la justificación real de su existencia"

Al acabar intenté vomitar, pero solo me dió tiempo a soltar por el recto un río de mierda líquida que anhegó el retrete.
Mañana viene el fontanero.

viernes, 28 de marzo de 2008

Johnston

Con esa vocecilla de ángel caído a las profundidades del sinsentido se llevó por delante a lo peor de la patria que le vió parir: la marabillosa visión que de ella y de sus creencias religiosas tienen sus, mayoritariamente, apestosos habitantes.

Genial.

domingo, 23 de marzo de 2008

"Esos seres a los que su propia naturaleza aleja de la sociedad; seres que, en contra de lo que pueda suponerse, no necesitan que nadie les defienda porque, siendo oscuros, la incomprensión no puede hacer blanco en ellos; seres que tampoco necesitan ser confortados, porque si quieren seguir siendo de verdad sólo pueden alimentarse de sí mismos, de forma que no se les puede ayudar sin hacerles daño"



Vila-Matas dixit.
Crouzon subscribe.
(Vila-Matas: Hijos sin hijos)



jueves, 20 de marzo de 2008

Aeternus


Hay quien dice que he perdido el norte. No es cierto. Siempre he vivido fuera de la brújula.




Acostumbraban a llamarme loco: no se lo reprocho, lo estaba. Lo estoy. No me preocupa. Es más, espero estarlo: si no es así, nunca podré estar a su altura.




No niego que pueda parecerme triste gran parte de su vida, pero al menos logró lo impensable: ser admirado por aquellos que supieron entenderle, y por ello, ser entendido.




Algunos presumen de su dominio del lenguaje, de su capacidad para convertir una frase en un vetusto capitel barroco poblado de figuras de estuco rasgadas por el paso de un tiempo que ya no entiende ni su significado ni su función estética.




Sus palabras fluyen. Se enzarza en pequeñas discusiones con sus personajes, pero les deja la libertad de moverse por un espacio que no domina, por un tiempo que no pretende abarcar, pues lo que busca, como buen shandy, es la inagotable magnitud de lo pequeño, lo breve, lo simple y, por ello, lo intenso.




No negaré que parte de mi cariño se debe al hecho de que sus actitudes se asemejan a las de cierta especie: pasar desapercibido, vivr al margen de la sociedad y crear, a partir de un ego incorrupto, una obra que muestre, sólo a aquellos que saben entenderla, una realidad negada a los que tuvieron miedo a girar a la derecha, a sobrepasar la flecha del oeste y lanzarse al vacío: lejos de un extraño artilugio que reprime nuestra libre voluntad de dejarnos llevar por lo que dicta la naturaleza florida que habita bajo la tapa de los sesos.




"No estoy aquí para escribir, estoy para enloquecer"
Y dejó de hacerlo.




Los mediocres le mirarían mal, se reirían al verle pasar colgado de su sombrero por las calles en busca de un perro vago al que recriminarle su falta de cortesía por no apartarse, por no saludar, por no responder amablemente a sus preguntas. Los mediocres nunca entenderán que bajo el sombrero se esconden los territorios de la fantasía, donde el ser humano es libre de cualquier atadura a una existencia -la real- que consiste en dejar pasar el tiempo con actividades mecánicas y para las que fuimos programados al salir de la bóveda húmeda de nuestras madres: servir, obedecer, atender con rapidez al capataz, arrodillarse ante las adversidades: perder el tiempo, suicidarse en vida.




Podría haberse matado, podría haber elegido su propio fin y con ello dar una última muestra de dominio sobre su existencia. Prefirió salir a pasear, y en medio del paseo, la naturaleza decidió que su cuerpo descansaría a ras de suelo, gozando de la frialdad nieve.




Tener miedo a perder el rumbo es sinónimo de cobardía: la vida no tiene rumbo. Perderse y descubrir por accidente lugares desconocidos es el mejor modo do NO malgastarla.




Respirad un poco. Tomad impulso. Lanzaos fuera del malhadado artilugio que pervierte vuestra voluntad. Vivid.

miércoles, 12 de marzo de 2008

Revelación


Me apetecía dar una vuelta y salí de casa con la mejor de las sensaciones posibles: la autoestima recuperada, el amor a la humanidad en apogeo y la lucidez a punto de deslumbrarme. Al subir la cuesta, y sin previo aviso, vomité el artilugio sintáctico:


"El caminante, como indivuo libre de las ataduras del estatismo, desenvuelve su energía psicomotriz por el espacio-tiempo como consecuencia inherente a la voluntad de llegar a la nada, es decir, pasear"


Algún que otro viandante me miró con pasmo. Yo, temeroso de que mi ineficaz memoria olvidase tan compleja oración, saqué un trozo de papel que guardaba en el bolsillo y escribí de nuevo lo que había pronunciado:


"El caminante, como individuo libre de las ataduras del estatismo, desenvuelve su energía psicomotriz por el espacio-tiempo como consecuencia inherente a la voluntad de llegar a la nada, es decir, pasear"


La leí, me acordé de Walser y sonreí.

Nunca llegaré a la montaña nevada en la que murió sin hacer ruido, pero que marabilloso sería seguir sus pasos.

viernes, 7 de marzo de 2008

Atentado de ETA





Sensación abafante, arcadas, intenso desprezo.
Vinte anos igual, e nada cambia, ningún deles é capaz de pararse a pensar no que dun día para outro van ten que aceptar froito da realidade:

1- O pobo vasco non necesita salvapatrias que o liberen de estados opresores. É difícil que os vascos poidan ver ao estado español como un estado opresor na actualidade cando os que pegan tiros na rúa a calquera hora e contra calquera caluga son os que son.

E fano por detrás, sempre por detrás. Os revolucionarios comunistas mataban de frente, cara a cara, mantendo a mirada. Estes mamalóns, nun claro exercicio de cobardía, e demostrando que toda a ortodoxia comunista e nacional-independentista que mamaron non só non a entenden como hai que entendela (como principios teóricos que marcan un posíbel camiño na praxe política pero non por elo son principios inamobíbeis e inefábeis que non poidan errar no plano da realidade), senón que ademáis a manipulan e a desvisten do seu principal obxectivo: conseguir unha sociedade na que todos poidamos convivir en igualdade económica (o comunismo); e a liberación de aqueles pobos que ao longo da Historia se viron oprimidos por determinados estados no eido económico, político, social e sobre todo cultural, a recuperación desas culturas a punto de esmorecer ( o nacionalismo independentista).

2- Xa que non entenderían ningún chamamento ao respecto pola vida dos demáis e a inmoralidade das súas accións, teremos que explicarlle-los motivos polos que deberían ir deixando as pistoliñas coas que defenden as súas ideas no caixón para baixaren onda o pobo e convivir coas xentes do pais sen acabar reventandolle a cabeza de todo aquel que discrepa: agora mesmo non hai maior impedimento no proxecto de independencia de Euskadi que a súa existencia, pois son os principais culpables de que a estas alturas do século XXI os nacionalismos se vexan demonizados e de que calquera proposta democrática de independencia do país sexa radicalmente rexeitada polo Estado Español e por unha gran parte dos euskalduns.

Hai que ser verdadeiramente subnormal para crer que matando a un traballador dunha autopista se está a loitar polo país, polos dereitos culturais, lingüísticos e políticos do mesmo e que ademáis facelo é lexítimo. ¿Acaso cun morto máis mellorou o proceso de recuperación do euskera e da cultura vasca? ¿temos agora maís autogoberno e capacidade de control dos recursos do país por parte do Governo vasco? ¿conseguimos convencer a unha ampla maioría de que a independencia é un camiño viéble e aconsellábel para acadar os obxectivos políticos que se persiguen? Todo o contrario. Despois disto o que cabe esperar é unha insufríbel campaña de represión por parte da dereita, un acobardamento dos "progres" do centro (PSOE) que se verán incapaces de defender outra España que non sexa a estipulada pola caduca Constitución (¿acaso credes que o referendum que propuxo Ibarretxe vai poder celebrarse en estas condicións?) e as maiores dificultades que teremos os lexítimos independentistas para defender ás nosas ideas.

Un pode compartir os obxectivos políticos de ETA, pode defender un proceso de independencia política que leva ao socialismo nese país, mais o que un non pode defender é que tal proceso se leve a cabo baixo a ditadura da barbarie: por unha banda é absolutamente inmoral, por outra, desvirtúa por completo o obxectivo perseguido: é imposíbel crear unha sociedade máis xusta sobre cadáveres.

Actos inútiles como os deste mediodía só me producen unha abafante sensación de déja vù, a cantinela mil veces repetida e que non nos levou a nada máis que a encallar nunha pedregosa ría da que non hai maneira de sair.

Do que faga ETA dependerá o futuro dos vascos, e serán estes os que xulguen a un grupúsculo de indocumentados que non están capacitados para liderar un país da riqueza política, social, cultura i económica de Euskadi. Do que faga ETA dependerá o futuro dos diversos movementos nacionalistas da península, xa bastantes problemas temos para defender as nosas ideas ante os ataques dunha dereita fascista que cada día vai a máis, como para ter que estar toda a vida desvencellandonos dunha organización de mamarrachos á que non pertencemos e á que non poderiamos pertencer, pois aínda nos quedan unhas cantas neuronas. Un independentista agradeceríavos que desaperecesedes do mapa, que vos encarrilasedes cara a política e a loita social armados co único co que merece a pena loitar: cunha ideoloxía.

O día que ETA deixe as armas a un lado, o día en que o movemento abertzale se desligue por completo da violencia terrorista, o día en que un parlamento vasco lexítimamente elixido polo pobo decida ( de común acordo entre unha gran maioría de partidos ) o futuro do país, ese día poderemos gritar tranquilamente Gora Euskadi Ta Askatasuna, pois só no momento en que ETA desapareza nacerá unha Euskadi en Liberdade.

Viva Galiza Ceive de fascistas e de mamarrachos!!!

Plegaria no templo dos patriotas


Gustaríame
espir un corpo inerte
i explorar coa lengua
os praceres dos epitelios.


Gustaríame
sorber con dentamia punzante
o sangue vergoñento
do párroco pedófilo.


Gustaríame
perseguir
con mirada inquisidora
a cópula tradicional.


Gustaríame
rezar axeonllado
baixo a pétrea bóveda
do templo dos Lascivos
unha plegaria
pola Virxe
dos Castos Maricóns Acomplexados.


Gustaríame
gozar do pracer de vestir sotana e casula
e agochar tralo altar
ao imberbe adolescente
que ha de chucharme en pleno “Angelus”
a forza seminal dun pene acomplexado
pola cicatriz rudimentaria
do cárcere de Príncipe.


(Avante, mércores 5, 3:03 da madrugada
Licor café, crema de whiky, crema de whisky e copa de ron.
Desculpen as molestias)

lunes, 3 de marzo de 2008

Estupidez e demagoxia: bases do discurso dos PPeros

Andaba revisando o correo cando atopei o seguinte:

<<AUNQUE SEAS O NO RACISTA, AL MARGEN DE QUE TE CONSIDERES (O NO) MUY ESPAÑOL, QUE SEAS AFÍN A LA DERECHA O A LA IZQUIERDA, O QUE PASES AMPLIAMENTE DE NUESTROS ILUMINADOS Y DESINTERESADOS POLÍTICOS, SEGURISIMO QUE LO ENTENDERÁS

ESCRITO PUBLICADO EN UN DIARIO GRATUITO DE MADRID.

LA VIDA DE UN SUDACA

¡Qué suerte! Mi hija ya va a la guardería, antes que cientos de niños españoles, gratis y sin esperar cola. Estoy de enhorabuena, me concedieron un piso hace 5 años pagando muy poquito dinero, pasados esos años, lo he vendido y me he llevado a mi país toda la plata y los pobrecitos españoles tendrán que trabajar más para pagar tres veces más y que no se lo den, aunque a decir verdad, para algo tengo más puntos que ellos y si encima denuncias a tu marido por malos tratos, creo que ya te dan la pera de ellos..!!

Ayer me regalaron el abono transporte, me vendrá bien ahorrar esos 50 euros. Actualmente, aunque me encuentro cobrando la prologa del paro (REMI), otros 6 meses más por ser extranjera, tengo intención de convertirme en trabajadora autónoma, ya que me han dicho que los 5 primeros años estamos exentos de impuestos. Ahora ya soy trabajadora legal y aprovechando esa ley de reagrupación familiar , podré traer aquí a mis 7 hijos y a mis papitos que van siendo muy mayores para que les cuiden en una residencia de esas que son gratis, ah! también a mi hermanito que allí esta enfermo, que me han dicho que montándotelo bien te dan una ayuda indefinida por incapacidad. Fíjate si serán solidarios los Españolitos, que sabiendo que nosotros somos una población mucho más joven que la de ellos, con seis hijos más de media, ya nos dejan votar en las siguientes elecciones para que podamos gobernar en unos años el> país, pero que majos son! Es que son tan generosos!! Lo que no entiendo es por qué se nos dice que contribuimos a la inseguridad, que se hubiesen preocupado de esas personas que blanquean sus antecedentes penales por 100 euros en las comisarías de sus países de origen para poder entrar en España, además, los que delinquen son bastantes menos de lo que la gente se piensan, ya que somos muchos los nacionalizados, y oficialmente figuramos ya en la lista de españoles, por lo tanto no creo que sea justo que ahora siendo ya Españoles se nos tachen de de ello.

También nos dicen que estamos formando guetos, y no es cierto, abarcamos ya todos los barrios de las distintas ciudades, ellos son los que se deberían de preocupar de no crearlos… que cada vez van siendo menos y nosotros más, fíjate, hasta dicen que no ponemos de nuestra parte para integrarnos en este país, que se integren ellos!! que nosotros que cada vez somos más y no tenemos necesidad de abandonar nuestra cultura! Quiero tener muchos hijos aquí, no entiendo como este país tiene la tasa de natalidad tan baja con la cantidad de ayudas que recibimos, Ah! y ya se a quien elegiré en mis primeras elecciones. Ya somos '6 millones' y aquí no ha pasado ná.

¡¡ DE VERGÜENZA !! NI QUE SEAS DE DERECHAS O DE IZQUIERDAS, DEFIENDE LO TUYO, POR DIGNIDAD, YA ESTA BIEN DE QUE SE RÍAN DE NOSOTROS. PASALO
.>>


Despois de ler atentamente tan extenso exercicio de estupidez un queda con varias preguntas na pequena parte de cerebro que non se está ocupada intentando calmarse:

1- Que clase de subnormal pode crer o que se di no escrito?
Porque, á marxe da visión que cada un teña sobre o problema da emigración, hai que ser descaradamente analfabeto para dar credibilidade a este panfleto xenófobo. Non estaría de máis que o seu responsable fose levado ante os tribunais para xulgalo por inxurias e por atentar contra a dignidade e honra dos inmigrantes.
É máis, así como se tiveron lanzado como lobos famentos contra os de AGIR por estropearlle unha bonita sesión de propaganda electoral gratuíta na USC, non estaría de máis que os mesmos que o fixeron contra os que denominaron "fascistas", "trogloditas", "carcas" "casposos" e outra serie de calificativos, non estaría de máis -dicía- que eses mesmos individuos se lanzasen con igual saña contra todo un exemplo de barbarie xornalística: se é certo que este panfleto se publicou nun xornal, alguén debería pedirlle responsabilidades ao seu director, pois por escritos menos ferintes e insultantes se teñen metido no cárcere a varias persoas.

2- Cal é o xornal madrileño no que se publicou o mesmo? nos folletíns de Falange?
Teño as miñas dúbidas de que isto fose publicado, semella que o subnormal que o escribiu, recoñecendo que a súa falta de intelecto, fixo correr o texto pola rede encabezandoo coa frase "escrito publicado en un diario gratuito de Madrid" para lograr o que non lograría se a xente soubese quen o escribiu: que é unha estupidez infumable ata para o menos evolucionado dos primates.

Este escrito é un dos moitos exemplos que podemos poñer do pensamento ultradereitista que pulula libremente polo país co apoio dos propagandistas do PP. Un motivo máis para non votalos.

Aos que hai que botar de España é aos paletos que defenden estas ideas, aos que queren que nos deixemos levar polas propostas da que segundo a prensa é a nova dereita europea, pero que no fondo non é outra cousa que unha volta aos discursos casposos da dereita fascista ( as propostas de Sarkozy para elexir aos emigrantes que poden entrar en Francia e aqueles aos que non se lles permitirá entrar no país tratando así ás persoas como man de obra e non como o que son: seres humanos!; o exame que se lle fai pasar aos recén chegados a Alemaña como requisito indispensable para obter a nacionalidade, exame que non pasaría nin a Chanceler Merkel; etc). Os cidadáns deste país non merecen ter entre eles a xente da que só podemos sentir vergoña e lástima.

sábado, 1 de marzo de 2008

Ficción


Sentí unas irrefrenables ganas de ir a pescar y empecé a llamar a la gente para no verme en la triste situación de soportar horas de tediosa espera frente al río aguardando a que el pez mordiese el anzuelo.

Javi no ha podido venir, me ha dicho que estaba acabando la peli y que no sería de recibo perder el tiempo en una fruslería sin haber cumplido antes con sus obligaciones como director. “Sería un mal ejemplo para mis seguidores” afirmó. Últimamente no es tan agradable conmigo como antes. Creo que le sentó muy mal que criticase la extraña forma que tiene de cocinar los champiñones ( con leche! Los fríe con leche y un chorrito de vino blanco!). Cuando le dije que no había sentido ningún tipo de placer estomacal al digerirlos me miró como mira la puta que ha estado treinta minutos con un miembro flácido en su boca cuando el apéndice del susodicho miembro le dice que no ha disfrutado del ejercicio.

Héctor ha tardado en cogerme el teléfono y cuando lo ha hecho me ha respondido de forma cortante y algo humillante: “ahora mismo tengo cosas más importantes que hacer, soy un hombre responsable, no interrumpas mi carrera artística con mamarrachadas”.

Ramos colgó al oír mi voz. Aún no le he felicitado por su cumpleaños y alguien le ha contado que el miércoles pasado, cuando hubo el apagón, como no tenía velas metí algunas hojas de Dor pantasma en un cuenco y les prendí fuego para iluminar la cocina mientras cenaba. Creo que me odia por eso.

Al final he ido yo solo al río. He llevado un palo al que he atado un cordón en la punta y a este le he enganchado un alfiler en el que coloqué el cadáver de una mosca.

Después de tres horas viendo pasar el agua, un par de condones, siete compresas, un pañal Dodotis superabsorvente y algunos excrementos, un viejo labrador me ha dicho que en el Sarela ya no quedaban peces. De vez en cuando se veía alguno de los que su nieta compraba en las ferias y tiraba por el retrete cuando se cansaba de ellos, pero duraban poco tiempo.

Regresé llorando y llamé a casa. Mamá me ha dicho que no siempre podemos tener todo lo que queremos, pero que no me preocupase por sentirme decepcionado. “Es normal, ¿Quién no quiso alguna vez algo que no pudo tener?, ya lo decían Los Suaves, amor mío”.