Diario do licor café

Se agarra a la pegajosa mesa, clava sus codos en ella para no caerse del taburete y con el cuaderno abierto y la pluma en la mano se lanza al desgarro acelerado de un papel envejecido por el abandono en una habitación que apesta a tabaco y a sexo.

" Pode que a vida non me dea todo aquilo que desexe pero a estas alturas non aspiro a nada máis que a morrer dun ataque de alegría. Escribo borracho, sí, pero perfectamente lúcido, pois é este estado de embriaguez o que me permite enfrontarme conmigo mesmo sen medo a ofenderme, a cair na sensiblería barata e no típico victimismo que me acompaña"

Lúcido. Intenta darle un sorbo al licor café, el trago es demasiado largo, quema la garganta. Escupe, irradia medio chupito por el templo, mancha la entreperna de ese líquido viscoso y pañuelo en mano intenta remediar la estupidez como quien, temeroso de ser asaltado por el hermano con el que comparte cuarto, limpia avergonzado los restos de una polución noctura después de una pornográfica pesadilla. Mira alredor en busca de unos ojos recriminatorios. No los hay, no le prestan atención, puede continuar con el espectáculo. ¿Lúcido?, no, más bien lucido, que no es lo mismo.

"A infancia non foi o que quixera, a adolescencia unha estúpida ilusión que pasou sen que ningunha mareaxe puxese en perigo a calma na que sempre vivín. E a xuventude, hai tempo que perdín. Pero non me arrepinto, non miro ao pasado, este non é maís que unha bruma inespugnable que non quero atravesar pois o presente é mil veces máis prometedor que un tempo perdido por inconsciencia, por erro, polas ataduras da vida"

Una bruma inespugnable... pobre idiota, ¿como algo tan etéreo como la bruma puede ser inespugnable? Intento fallido de crear una imagen literaria potente. La potencia nunca será lo propio de un falo lisiado.

"Desexar aquilo que nunca chegará é o camiño directo á decepción" escribín hai tempo nalgún papel, por iso non aspiro a nada. Non vexo maís alá dos 40 anos, idade perfecta para desaparecer dun mundo despreciable, deixar unha sociedade repugnante seobre a que lanzaría sen ningún atisbo de culpa unha peste biolóxica que a fixese desaparecer despois de longos meses de agonía. ¿Qué é a sociedade? Unha estafa, unha multitude de individuos despreciábeis convertidos an máquinas facilmente manipulábeis pola execrable mente da perversidade. Non entendo as reglas polas que se rexe, non aprecio aquilo polo que os demáis a estiman tanto.

Son o que son, un individuo que acepta a súa condición de ser único e inigualable nun mundo de autómatas fabricados en grandes cantidades en escolas de estupidez, en institutos construidos polo Movemento onde o fundamental é demostrar quen manda, en facultades cheas de palurdos que dan clases de banalidade.

Non renego da especie á que pertenzo pois foi esta a que me distanciou da pérfida sociedade, a que me deu a coñecer a dor da lucidez: se fose estúpido sería feliz, mais dado que non o son disfruto da sadomasoquista sensación de que son un dos poucos bichos do planeta que sabe a ciencia certa que a vida é unha patraña, que madurar é descubrir que os que nos rodean son uns farsantes, que o pasado é un templo no que non hai que volver a entrar, pois a fe xa desapareceu e finxila sería mortificarse.

Pode que cruzase o límite, pode que o feito de estar escribindo nun ridículo caderno sentado nun taburete do Avante á 1:15 da mañá sexa entrar a formar parte deses tolos que poboan a paradisíaca cidade, mais, hai alguén máis lúcido que un pobre iluminado? hai alguén máis sincero que aquel que levado do impulso etílico di todo aquilo que pensa?

Non aspirpo a agradar a ninguén, non aspiro a que aqueles aos que aprecio e admiro me correspondan nesa admiración e aprecio, pois como lobo estepario, como individuo que acepta a súa condición de ser solitario, me basta admirar a aqueles que o merecen e apreciar a aqueles que foron capaces de alegrarme un día coa súa sinxela presenza. Non fai falta que o sentimento sexa recíproco, pois hai admiración máis sublime que a de aquel que respeta e idolatra a aqueles que o desprecian?

Non teño moi claro o sentido do discurso que intento trazar, mais, qué importa? Nada do que eu solte coa nasalizada voz que me condea ao eterno papel de paiaso secundario merece ser tido en conta, pois só falo conmigo mismo"

Como conductor borracho se lanza carretera adelante cambiando de carril constantemente y atropellando a todo aquel que sale a su paso, no hai discurso que trazar, no hai discurso, solo vacua palabría narcisista, nada que merezca respeto. Se agarra con más fuerza al taburete y con pose de pseudointelectual atacado por las musas se desploma sobre el caderno intentando continuar con la mecánica labor de oscurecer ojas en blanco.

"Escribir para que te lean é un delito. Escribir para exaltar os sentidos propios, despreciando calquera estúpida apreciación dos demáis é incumplir coa finalidade primixénea da literatura: crear aquela realidade na que un desexa vivir e facelo coa suficiente pericia como para que nos últimos suspiros vitais un non lembre a puta vida que levou senón aquela que inventou, aquela que anhelou e que só logrou vivir a través dos papeis que desgarrou con palabras vacías para os demáis pero fundamentais para un mesmo.

Nunca poderemos chegar a comprender na súa totalidade ao outro. É unha das conclusións ás que chega Camus. É certo, nunca chegarei a comprender na súa totalidade o que son os demáis, mais albiscar pequenos elementos que me permiten achegarme á esencia vital deses outros é xa o suficiente como para sentir un mínimo aprecio por eles. Nunca me movín polas grandes masa humanas senón por eses reducidos grupúsculos de bichos raros que poboan o mundo, e, para qué negalo, unha soa persoa pode facerme máis feliz coa súa presenza (só a presenza, nada de palabras, nada de xestos) que unha turbamulta de admiradores hipócritas.

Non aprecio en exceso a vida, morrer mañá non sería unha grende traxedia, pois palmaría lembrando as caras de aqueles que foron capaces de demostrarme que a vida, coas súas tediosas facturas, pagaba a pena"

Y se quedó tan ancho, como si hubiese revolucionado el panorama literario, como si hubiese hecho algo más que enlazar esa serie de banalidades que tiene por principios en una noche de borrachera. Como si hubiese dejado de ser el insignificante ser que aspira a ser.



(Mira Les eu tamén son capaz de escribir artigos interminábeis!)

[Avante, martes 8 de decembro de 2008, 1.15 da mañá]